“Den Dolder hoort bij mij. Ik ben er geboren en heb er een fantastische jeugd gehad. Ik ben de oudste van vier: drie meisje en toen kregen mijn ouders toch nog een jongen. Op mijn achttiende ben ik getrouwd en uit Den Dolder vertrokken en teruggekomen toen we in 2009 de winkel startten. Ik vond het bijzonder dat er zoveel mensen kwamen kijken. Ook om te horen hoe het met mij was omdat ik een Van Kooij ben. Zo zijn we ook op de naam Roots gekomen, want het is precies de plek waar ik geboren ben.

Mijn grootvader begon in 1922 het bedrijf met fietsen en motorfietsen en later ook automobielen. Aan hem heb ik veel herinneringen. We hadden een band samen, een klik. Ik was zeven toen hij overleed en heel het dorp was toen in diepe rouw, want veel mensen uit het dorp werkten bij hem. Er zijn nog een paar mensen die weten dat hij, toen de oorlog afgelopen was, een bevrijdingsfeest heeft gegeven voor het hele dorp. Twee dagen lang. Dat zou ik ook doen.

De rust maakte het hier zo fijn opgroeien. Je wist waar je aan toe was, maar er is wel veel gebeurd de laatste paar jaar. Ik hoorde wel eens van mensen om me heen ‘dat je dat wil’ of ‘dat je dat kan’, maar ik heb nooit opgegeven. Een andere plek zoeken voor de winkel buiten Den Dolder? Nee, dat wilde ik niet. Wij zijn opgegroeid met de omgang met psychiatrische patiënten, dat vonden we heel normaal. Ik werd vroeger ook altijd boos als iemand iets zei over Den Dolder. Ik ging daar wel tegenin. Het waren niet alleen maar gekkies, het waren mensen die bescherming nodig hadden. Toen we hier met de winkel startten merkte ik wel verandering. Het is een ander soort cliënten geworden. Nu is het weer rustiger. De steun van de buurtcoaches heeft daar heel erg bij geholpen. Ik heb echt bewondering voor die mannen. Ze zijn terecht betrokken en voelen wat er speelt.

Nu heeft Den Dolder toch een andere betekenis dan toen ik jong was. Het is het dorp waar we ons werk hebben, onze klanten ontmoeten. Het is niet meer zo thuis als toen, maar ik vind ook dat we een enorm sociale functie hebben. Ik heb wel eens dat ik zeg tegen iemand ‘hoe gaat het met u?’ en dan denk ‘wat vraag ik nou?’. Dan hoor ik leuke verhalen, maar ook trieste. Heel persoonlijk, dat ik denk: dat je dat aan mij vertelt! Hoeveel mensen er niet binnenkomen met een lege tas onder hun arm … Dan willen ze eerst iets leuks doen, iets warms voelen. En dan gaan ze pas boodschappen doen. Het liefste zette ik een tafeltje neer met een koffiezetapparaat, waar mensen even gezellig kunnen zitten. Den Dolder is vertrouwd. Het betekent toch wel wat als je hier bent opgegroeid en zo voelt het nog steeds.”