Vertel jij het volgende verhaal?
Wil jij het volgende verhaal vertellen? Neem dan snel contact op. Dan komen we ook bij jou langs!
Lees hier de voorwaarden.
Wil jij het volgende verhaal vertellen? Neem dan snel contact op. Dan komen we ook bij jou langs!
Lees hier de voorwaarden.
‘Hier is het: ik heb jou leren kennen, dus kun je de volgende keer langskomen,’ zeggen Gera Hoogland en John Panders. ‘en als het dorp straks veel groter wordt is verbinding echt noodzaak. Niet alleen een wens. Maar een dorpshuis hebben we nog steeds niet.’
‘Officieel ben ik al sinds 2018 met pensioen, maar ik kon niet stoppen’, vertelt Anja Gramberg, begeleider bij Altrecht. ‘Eigenlijk kwam ik bij toeval op de Willem Arntsz Hoeve terecht. Je werd gewoon in het diepe gegooid, maar ik ontdekte, dit wil ik echt doen: samen met de patiënten kijken: hoe kunnen we jou een fijn verder leven geven? Ik heb altijd iets gehad van: ik ben geen therapeut. Ik ben gewoon Anja.’
‘Mijn voorganger zei bij mijn intrede: “Ik denk dat over vijf jaar deze lokale kerk er niet meer is”, vertelt predikant Adriaan Plantinga, ‘maar volgens mij is dat echt niet aan de orde, want er is veel dynamiek. Ik ga nu na acht jaar verder. Wat mij bij gaat blijven is de schwung van de groep mensen die het hier draagt. Elk mens is in staat een ander te zegenen.’
‘Iedereen zei: “Jij in een dorp? Dat heb je nooit gedaan!”, vertelt Frans Bulthuis, ‘Maar ik moet eerlijk zeggen, het is een verademing! Het is te overzien. Dat is het mooie van een dorp. Den Dolder heeft een eigen ziel en ik denk dat dat ook komt omdat het rondom de instelling is gegroeid.’
‘Het is belangrijk dat mensen zich serieus genomen voelen en weten dat wij iets doen als er overlast is’, zeggen buurtcoaches Hendrik en Ton. ‘Als er naar ze geluisterd wordt en ze niet het gevoel hebben dat we ze bij de eerste de beste bocht vergeten zijn dan kunnen we in harmonie samenleven. Dus als er wat is, dan zijn we er.’
‘Het bos is niet eng. Het wordt heel eng gemaakt,’ zegt Mirjam van der Laan. ‘Het is voor vrouwen sowieso spannend om alleen het bos in te gaan, maar ik wil dat heel graag. Dus die angst neem ik er gewoon een beetje bij. Ik vind het genieten van het bos en een zijn met de natuur meer waard, want in het bos is er echt ruimte voor iedereen.’
‘Ik heb Den Dolder met terugwerkende kracht leren kennen nadat ik vrijwilligerswerk ben gaan doen als gezelschap voor een oudere mevrouw,’ vertelt Ingrid Wong. ‘Door haar ging er een heel andere wereld open. Weet je wat het is: onbekend is ook vaak onbemind. Maar je krijgt wat je geeft.’
‘Ik ken Den Dolder van vroeger. Ik was zo blij met mijn appartementje! Stel dat ik ergens anders zou moeten wonen, dan moet het beter zijn dan dit en dat is moeilijk te vinden,’ vertelt Oussama Bouaouiouach. ‘Mensen moeten niet met zo’n oordeel naar Den Dolder kijken. Het heeft wat te bieden: de hechte gemeenschap, de natuur, de rust. Het is meer dan het negatieve.’
“Ik heb altijd voor grote bedrijven gewerkt. Je hebt mensen die het ongeluk hebben dat ze hun baan kwijtraken en in een scene terecht komen met bijvoorbeeld drugs en verslavingen. Maar ik had alles en heb de verkeerde keuze gemaakt.”
“We woonden in Utrecht en wilden verhuizen. Wat doe je dan? Dan kijk je rondom Utrecht. Nadat we wat huizen in Bilthoven hadden bekeken zei de makelaar: ‘Hier aan het einde van de straat ligt Den Dolder.’ We hadden nog nooit van Den Dolder gehoord, maar werden verliefd op het huis.
“Mijn eerste dag was een vroege dienst, dat weet ik nog heel goed. Half acht beginnen op een plek die je nog helemaal niet kent, maar waarvan mensen wel zeiden: ‘Oh, ga je in Den Dolder werken? Daar wonen toch alleen maar gekken?’”
“Den Dolder hoort bij mij. Ik ben er geboren en heb er een fantastische jeugd gehad. Ik ben de oudste van vier: drie meisje en toen kregen mijn ouders toch nog een jongen. Op mijn achttiende ben ik getrouwd en uit Den Dolder vertrokken en teruggekomen toen we in 2009 de winkel startten…”
“Den Dolder was tussen 1995 en 2007 mijn werkplek en sinds 2018 werk ik hier opnieuw. Ik woon hier niet, maar kom altijd met plezier hiernaartoe…”
“Den Dolder is de plek waar ik al dertig jaar gelukkig ben met mijn man. Onze dochters zijn er geboren. Ik heb hier nooit gewerkt, maar ik roep al jaren dat als straks de kinderen het huis uit zijn we overal kunnen wonen. Dan kijken we elkaar aan met een blik van ‘misschien ook wel niet’.
Wil je meer verhalen lezen van Mensen van Den Dolder? Kom dan snel terug.
Je kunt geen content van deze pagina downloaden