“Den Dolder was tussen 1995 en 2007 mijn werkplek en sinds 2018 werk ik hier opnieuw. Ik woon hier niet, maar kom altijd met plezier hiernaartoe. Ik denk dat ik een jaar of acht was toen ik een muziekinstrument wilde leren spelen en op muziekles ging. Dat ik muziektherapeut werd was eigenlijk toeval. Ik ontmoette iemand die muziektherapeut was. In eerste instantie dacht ik: het moet niet gekker worden. Maar nadat ik een open dag van de opleiding bezocht ben ik het gewoon gaan doen.

Toen ik net van de opleiding af was, was op de Willem Arntsz Hoeve nog een centrum waar patiënten spelletjes konden doen. Daar ben ik begonnen. Het oude Theehuis was een soort open kantine met een mooi rieten dak en veel glas. Inmiddels is het helemaal vervallen. Op een gegeven moment ontstond er op Dennendal een musicalproject. Ik kende de muziektherapeut daar en die zei: dat is wel wat voor jou. Het was leuk omdat je samen met bewoners en mensen uit het dorp een orkestje ging formeren. Ik schreef de muziek aan de hand van wat mensen konden en paste de compositie aan op wie ik voor me had. Het verliep eigenlijk heel natuurlijk. Op het moment dat dat project bijna afliep kreeg ik een baan bij Wier en deed ik soms boodschappen in het dorp, of ging er met collega’s wat drinken. Er was toen nog een kroeg, schuin tegenover de Egelantier maar die is nu ook weg.

Dat ik weer terug ben in de psychiatrie bevalt me goed, maar toen ik hier in 2018 kwam was het allesbehalve rustig. Ongeveer om de week ging er wel iemand met ontslag om ergens anders te gaan werken. Van de mensen die hier werkten ten tijde van de moord op Anne Faber is voor mijn gevoel zo’n 80% vertrokken. Het heeft een hele grote, diepe wond achtergelaten, ook bij het personeel. Er zijn er nog maar een paar die het hebben meegemaakt. In de manier van werken is ook veel veranderd en er verandert nog steeds veel. Toen ik nog op Wier werkte ging ik nog wel eens naar de slager, of naar de Albert Heijn. Maar nu had ik het gevoel dat iedereen dacht ‘daar moet ik maar even niet komen’. Ik denk dat iedereen het dorp meed. Ik had daar zelf niet zoveel last van. Plus als ik thuiskom heb ik een gezin om voor te zorgen en heb ik andere dingen aan mijn hoofd. Maar je wilt als instelling dit natuurlijk niet nog een keer meemaken.

Samen met de dramatherapeut begeleid ik de toneelgroep en dan komen patiënten ook wel eens met voorbeelden uit het dorp. Dan bespreek je dat. De meesten die hier zitten zien het als een kans om verder te komen, niet allemaal, maar de meesten grijpen dit echt wel aan. Toen ik net terugkwam waren patiënten ook erg boos en voelden zich verraden door de dader. De patiënten die wel hun best deden werden er ineens ook op aangekeken. Nog eens een musical met het dorp maken? Ik zou het wel heel leuk vinden. Ik weet ook niet of patiënten het zelf zouden willen, maar ik ben altijd wel in voor dit soort projecten. Zo’n uitdaging zou ik niet uit de weg gaan.”