“We woonden in Utrecht en wilden verhuizen. Wat doe je dan? Dan kijk je rondom Utrecht. Nadat we wat huizen in Bilthoven hadden bekeken zei de makelaar: ‘Hier aan het einde van de straat ligt Den Dolder.’ We hadden nog nooit van Den Dolder gehoord, maar werden verliefd op het huis. Ik weet nog dat we gingen kijken en het Pleinesbos ingingen. Vroeger ging ik op kinderkamp in de bossen en dat rook hetzelfde. Zo’n fijne associatie. Het idee ook dat de kinderen zo dicht bij het bos opgroeien is fijn.
 
De afgelopen maanden hebben we door corona veel thuisgezeten, maar thuis is bij ons gewoon de tuin en het achterpad waar we met de buren een gezamenlijke trampoline hebben neergezet. Het is een luxe om zo’n plek achter de deur te hebben. Je hebt de ruimte. Ik heb geen moment spijt gehad. Mijn roots liggen in Den Haag en het voelt hier alsof je aan het strand woont, maar dan met bomen. Ik kan dat echt waarderen. We leven echt in de natuur en je bent zó buiten. Dat is echt heerlijk!
 
Ik heb een visioen van een soort dorpsfeest, zoals je wel eens ziet in van die zoetsappige Amerikaanse films. Met van die gekleurde lampjes, iedereen doet wat en komt samen op een veld waar dan vlaggen hangen. Dat idee. In mijn tuin doe ik dat ook. Daar heb ik nu vlaggetjes hangen omdat het vakantie is en met koningsdag hebben we een kraampje gemaakt en komen de buurkinderen iets uitzoeken. In het begin ging ik ook heel erg op pad om dat nieuwe dorp te leren kennen. Ik wil die verbinding maken en het irriteerde me dat ik altijd het dorp uit moest naar bijvoorbeeld de kinderboerderij.
 
De afgelopen vijf jaar zijn er steeds meer gezinnen met kinderen komen wonen in onze straat, maar ik heb bijvoorbeeld ook een oudere buurman die hier al heel lang woont. Die heeft veel verhalen over Den Dolder. Dan zegt hij: daar zat de slager, toen hadden we drie scholen en daar zat de bibliotheek. Het dorp is zo leuk en we hebben zoveel te bieden, dat ik de behoefte voelde om dat te laten zien. Daarom hebben we dendolder.nl geïnitieerd. Dat raakt dus ook heel erg een persoonlijke wens, want ik ben zo iemand die aan de praat raakt met mensen en dan eindeloos veel dingen opsomt waarvan ze zeggen: ‘Even opschrijven hoor. Dat is wel heel leuk voor de kinderen.’ Als we bezig zijn voor dendolder.nl dan blijkt dat er zoveel te vertellen is.
 
Mijn grootste wens voor Den Dolder is dat er weer een dorpshuis komt, omdat de behoefte heel groot is om dingen samen te doen en samen te brengen. Je merkt echt dat het dorp een knauw heeft gehad in de periode na Anne Faber. Ik vond die tijd, met die verdeeldheid en het hek, ook heel heftig. De pers heeft het enorm onder een vergrootglas gelegd en je durfde eigenlijk niet meer te zeggen dat je in Den Dolder woonde, uit schaamte. Terwijl ik ook dacht: deze plek is super, nog steeds! Er nu zo over praten voelt ook een beetje als oude koeien uit de sloot halen, omdat het geweest is. Ik doe er nu alles aan om online een positief beeld van Den Dolder te schetsen, want er komen ook weer dingen uit voort. Dat is wel heel mooi. Het is toch ongelofelijk dat er zoveel aanbod is? Dat is heel bijzonder voor een dorp. Het geeft aan hoe enthousiast en dynamisch de mensen zijn die hier wonen.”