Tag: John Panders

‘We hebben de eerste acht jaar van onze relatie niet samengewoond. Op een gegeven moment dachten we: we gaan samen een huis kopen. We hebben ook in De Bilt gekeken, maar daar konden we niets vinden. Dus langzaamaan zijn we verder gaan zoeken. Je komt hier wel eens langs met de trein en dan weet je waar Den Dolder ligt, maar verder … Toen we tegen vrienden zeiden dat het waarschijnlijk Den Dolder ging worden, zeiden ze: “Echt? Je bent niet goed wijs! Al die gekken.” Maar ondertussen gingen onze beider kinderen naar de Werkplaats in Bilthoven. Dat is vanuit hier gewoon goed te doen. De omgeving is prachtig en zo dichtbij het station is een supervoordeel.

Het is wel echt dorps, in die zin dat de sfeer heel klein is. En iedereen houdt het ook graag klein. We woonden hier pas toen een buurman zei: “Als jij op zondag op straat neervalt, gegarandeerd dat iedereen je te hulp schiet en je als het nodig is naar het ziekenhuis brengt. Maar op maandag, als je uit het ziekenhuis komt en je loopt op straat, dan groet niemand je.” Dat vergeten we nooit meer. Zo was onze inwijding hier: heel goed, maar niet openlijk. De stad is ook wel echt anders, maar het is fijn hier. Iedereen gaat zijn gang, maar als er iets gebeurt is het gevoel: we moeten het met elkaar doen.

En wij laten ons ook wel zien in het dorp en hebben gezocht naar contact. Je moet een beetje de weg leren kennen. Op een gegeven moment kom je dan mensen tegen en is er snel een klik. Overal zijn hier mensen die iets willen organiseren. Dat is zo leuk aan een dorp. Kijk, vroeger had je grote demonstraties en wilde je de wereld verbeteren. Maar op een gegeven moment, en dat zal ook te maken hebben met ouder worden, denk je: je moet het gewoon in elk geval in je eigen omgeving doen. Daar gaat het om. Dus ga in een bestuur, zoek je buren op, doe wat samen! Als je iets doet, kun je in een dorp iets directs doen. Hier gaat het om de mensen. Wat kun je brengen en wat kun je vragen? Je overstijgt ook politieke verschillen en werkt met elkaar samen.

Al voordat we hier woonden was bekend dat er kunstenaars in het dorp zouden komen. Maar we moesten ook wel wat doorbreken hoor: moet dat nou allemaal? Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Maar we hebben zeker wat opgebouwd. We wilden bijvoorbeeld heel graag iets doen rond Allerzielen. In die periode werd ook het Stille Hofje, de oude begraafplaats, opgeknapt. Inmiddels maken we alweer tien jaar lang elk jaar een monument waar mensen in warmte en licht hun gedachten kunnen delen of een boodschap kunnen achterlaten. Het is een echt Dolders gebeuren geworden, een traditie. En bij het honderdjarig bestaan van Den Dolder hebben we een kunstmarkt georganiseerd. Zo zijn er dingen op gang gekomen. Toen we later de kunstroute gingen opzetten, samen met kunstenaars uit Huis ter Heide en Bosch en Duin, gaf de gemeente niet thuis. Er werd gezegd: er komt toch niemand in jullie dorp. Wij dachten: dan doen we het zelf! In het begin hebben we dat alleen kunnen organiseren doordat bijna alle ondernemers zeiden: “Leuk!”. Het werd echt gedragen.

Er is natuurlijk ook veel gebeurd. We hebben meegemaakt dat de voetbalvelden achter de huizen van onze overburen verdwenen, het dorpshuis verdween, de sporthal … Er waren van die plekken waar niets was en waar dingen konden. Dan was er opeens kermis! Door de bouw van een nieuwe wijk kwamen er andere mensen en is het dorp veranderd. Opener geworden, losser. Het was een nieuwe impuls. Maar een dorpshuis hebben we nog steeds niet. Straks krijgen we een enorme schaalvergroting als op de Willem Arntsz Hoeve huizen worden gebouwd. Het wordt steeds stadser eigenlijk. En er is geen bindplek, geen ontmoetingspunt waar je kunt optreden, musiceren, vieren. In een stad bind je wel, maar het is vluchtiger, individueler en anoniemer. Hier is het: ik heb jou leren kennen, dus kun je de volgende keer langskomen. Maar als een dorp zoveel groter wordt dan is verbinding echt noodzaak. Niet alleen een wens. Anders ga je het echt verliezen.’